Rozdział pierwszy: hello, my old friend

Judith Lune przedzierała się przez tłum ludzi. Przez falę czarodziei nawet nie była w stanie określić czy znajduje się blisko pociągu czy daleko, co miało duże znaczenie, bowiem umówiła się z przyjaciółką przy drzwiach ostatniego wagonu. Mimo braku świeżego powietrza oraz szybko narastającej irytacji dziewczyna nieustannie szukała w tłumie roześmianej twarzy. Poruszanie dodatkowo utrudniała wiklinowa klatka z zimorodkiem w środku. Ptak był bardzo ruchliwy i przy najmniejszym szarpnięciu klatki zaczynał wariować, piszcząc niczym czajnik. Gdyby to zależało od Judith to nieznośne zwierzątko nie znalazłoby się w jej posiadaniu. Niestety nie mogła odmówić cioci Zelmie, która z zawodu była wróżką uważała, że zimorodek jako symbol pokoju przyniesie jej szczęście. Nie przekonały jej fałszywe argumenty Judith o dwóch lewych rękach w temacie opieki nad zwierzętami. Gdyby nie pośpiech na peron, przez jej naturę nakazującą zapewnianie schronienia każdemu zwierzęciu, skakałaby z radości. Ciotka na pożegnanie wcisnęła podopiecznej starą klatkę z niedomkniętymi drzwiczkami. Judith kochała ciotkę, która dała dach nad głową sierocie, lecz typowe dla wróżki zabobony działały na nerwy jej realistycznemu podejściu do życia.

Dziewczyna cofnęła się, aby uniknąć zderzenia z grupą starszych Gryfonów. Wywróciła mocno oczami. Ich pewność siebie nie różniła się za bardzo od arogancji Ślizgonów.

Przez nieopatrznych uczniów wpadła na mężczyznę w czarnym, szpiczastym kapeluszu. Jednak ten widocznie nie liczył na przeprosiny, bowiem był zbyt zajęty pożegnaniem z niskim chłopcem o tak samo jasnych włosach jak jego same. Judith od razu zamknęła wargi, które rwały się do wytłumaczeń, gdy tylko ujrzała zeszklone oczy czarodzieja. Przez moment wpatrywała się tępo w obejmującego ojca chłopca, który szlochał głośno, strasznie się zapowietrzając. Nigdzie nie mogła dojrzeć kobiety, która mogłaby być matką blondyna. Przez myśl jej przeszło, że mogła pożegnać się czulej z ciocią Zelmą.

Nie, pomyślała stanowczo i nieświadomie zgryzła dolną wargę, wrócę do niej i nikt mi w tym nie przeszkodzi.

Z zaciętą miną odwróciła się na pięcie, żeby nie uronić łez powoli zbierających się w jej oczach od widoku pożegnania. Judith nigdy nie okazywała smutku publicznie. Uważała, że w każdej chwili jej słabość może być przez kogoś wykorzystywana. Tak została wychowana i kurczowo trzymała się poglądów wpojonych w dzieciństwie. Ciotka Zelma zakazywała jej płakać nawet przy głębokim rozcięciu kolana po jej wspinaczkach na drzewa. Zawsze powtarzała, że jej łzy są zbyt cenne na drobne skaleczenia, nawet jeśli chodziło o dzieci sąsiadów wyśmiewające jej nienaturalną bladość.

Z zewnątrz wyglądała jak skała odporna na sztorm, choć w środku była delikatniejsza od płatku róży.

-Judy!

Judith zdążyła dostrzec tylko skołtunione kosmyki blond włosów zanim poczuła jak drobna, niska sylwetka przylega do jej ciała. Z szoku puściła kosz z zimorodkiem i zrobiła kilka kół rękoma w powietrzu, w celu utrzymania równowagi. Przez firanę jasnych włosów pachnących poranną kawą dostrzegła jak niebieskie skrzydła znikają między kłębami pary wydobywającej się spod lokomotywy. W duchu jęknęła przeciągle – nawet jeśli nie była przesądna, nie sądziła, żeby ucieczka symbolu szczęścia była dobrym znakiem.

Mimo to przytuliła się do przyjaciółki, czując jak po jej ciele przechodzi stado mrówek. Na jej usta wpłynął uśmiech, kiedy zanurzyła swoją twarz w jej wgłębieniu między szyją, a ramieniem. Przez długi moment po prostu milczały, napawając się swoją obecnością. Razem wyglądały jak żegnające się ze sobą siostry, a może nawet jak matka z córką – wyglądająca na starszą Judith ubrana w poszarpany, czarny sweter łączący się z ciemnymi spodniami ściskała w objęciach Caroline odzianą w sprawiający wrażenie za dużego na patykowatym ciele sweter w szkocką kratkę i ciemnozieloną spódniczkę - ale dziewczynom było wszystko jedno. Najważniejsze, że były razem, a żaden Śmiercożerca ich nie dopadł.

Po chwili dziewczyny odsunęły się od siebie na wyciągnięcie ramion. Judith spojrzała w twarz przyjaciółki. Caroline zawsze kojarzyła się jej z połączeniem córki rolnika, jak i Roszpunki. Zawsze uśmiechała się od ucha do ucha ukazując ładne, proste zęby. Burza falowanych, nieokiełznanych blond włosów sięgała aż do tułowia i roztaczała wokół siebie subtelny, szałwiowy zapach. Grzywka tworzyła falę nad niskim czołem. Twarz w kształcie serca była całkowicie pokryta piegami, a spod niemal niewidocznych brwi iskrzyły się roześmiane, duże oczy w kolorze głębokiego brązu. Jej uroda była tak niezwykła, że można było ją pokochać albo znienawidzić.

-Tęskniłam za tobą. – wyznała szczerze Judith, z ulgą spoglądając na przyjaciółkę.

-Ja za tobą też. – Uśmiech Caroline rozświetlił jej twarz.

Spojrzały po sobie nostalgicznie, lecz Judith nie mogła powstrzymać się od uwagi:

-Przez ciebie ciotka mnie udusi za zgubienie zimorodka, Carol.

-Przez ciebie niemal się spóźniłam na pociąg, Judy.

Uśmiechnęły się do siebie porozumiewawczo, bowiem wiedziały, że te obie sprawy były ostatnie na liście sytuacji, którymi się przejmowały. W końcu Caroline nie wytrzymała i parsknęła śmiechem, który sprawił, że Judith całkowicie zapomniała o płaczącym mężczyźnie. Widok dołków w policzkach Caroline przepełniał Judith spokojem i szczęściem.

-Jak tak bardzo boisz się spóźnienia to lepiej chodźmy.- Judith złapała rączkę swojego kufra, na który rzuciła zaklęcie zmniejszające, dzięki czemu wszystkie ubrania, liczne mugolskie książki i mnóstwo czekoladowych cukierków zmieściły się do jednej walizy. Podążająca za nią Caroline miała większy problem z ciężkim wózkiem pełnym małych tobołków wypełnionych kolekcją magazynów o Quidditchu oraz plakatów Harpii z Holyhead, ale dzielnie dotrzymywała kroku przyjaciółce. Odetchnęły głęboko, gdy znalazły się w gotowym do odjazdu pociągu. Judith uklęknęła przy swoim kufrze by go dokładniej zamknąć, ponieważ bardzo zużyty otwierał się za każdym mocniejszym pociągnięciem. Caroline wykorzystała to, aby przyjrzeć się przyjaciółce.

Zauważyła, że twarz Judith nabrała bladego, graniczącego z niezdrowym odcieniem koloru, a mocno zarysowane brwi z uniesionymi kącikami tylko podwajały to wrażenie. Wyglądała jak osoba dawno nie widująca słońca. Brak kontaktu z naturą zawsze odbijał się na Judith złym humorem i bladą cerą. Kredowa skóra opinała się na wysokich kościach policzkowych. Przez ostre rysy nadające jej surowości sprawiała wrażenie starszej. Caroline zawsze zazdrościła przyjaciółce eleganckich, ciemnych włosów idealnie pofalowanych, niczym w starym Hollywood.  I choć Judith wyglądała jak poważna, młoda kobieta, jedno się w niej nie zmieniło. Srebrne, błyszczące jak gwiazdy na tle nocnego nieba tęczówki nadal zaskakiwały swoim odcieniem. Bladoniebieskie obwódki okalały pięknie srebro zamknięte w oczach Judith, rzucając na nie niespotykane, błękitne przebłyski. Stal w jej oczach wydawała się poruszać w jej tęczówkach. W jej spojrzeniu był spokój oraz odrobina ironii, charakterystycznej dla dziewczyny. Caroline uśmiechnęła się lekko, widząc mnóstwo kolczyków w lewym uchu.

-Nie patrz tak na mnie, bo się zakochasz.- powiedziała Judith, otrzepując kolana. Caroline oderwała wzrok od jej długich nóg i uśmiechnęła się kpiąco.

-O to nie musisz się martwić.

Judith dała jej kuksańca w bok, przez co Caroline potargała jej włosy, które nagle straciły swoją elegancję.

-Idź przodem, amorku.- ustąpiła miejsca przyjaciółce Judith. Caroline z uśmiechem minęła dziewczynę.

Ciągnąc ciężki kufer, Judith rozglądała się dookoła. W pociągu siedziała młodzież w szpiczastych kapeluszach, niektórzy rozmawiali, inni śmiali się, a zakochane pary biegały z przedziału do przedziału w poszukiwaniach ustronnego miejsca. Z lekkim uśmieszkiem spojrzała na uczniów, których upominała profesor McGonagall. Przywitała się z nią skinieniem głowy z nieśmiałym uśmiechem, bowiem przy żadnym nauczycielu nie traciła tyle pewności siebie, co przy profesor McGonagall. Dziewczyna mogłaby przysiądź, że nauczycielka odwzajemniła uśmiech, choć pewnie nikt i tak by jej nie uwierzył. Czuła jakby powietrze w pociągu było przepełnione radością i beztroską.

-Hej, patrz!- niemal krzyknęła Caroline.- Nasz przedział jest zajęty!

-Niemożliwe.- przepchnęła się przez nią Judith i mocno szarpnęła drzwi, tak, że zatrząsała się w nich szyba.

Na siedzeniach ujrzała czterech chłopaków, ich twarze były zwrócone w jej stronę. Spojrzała po nich. Mogli być najwyżej o rok starsi. Siedzący najbliżej nastolatek miał zmierzwione, ciemne włosy i współgrające z nimi kawowe oczy ukryte za prostokątnymi okularami. Obok niego zajmował miejsce kruczowłosy chłopak o wyglądzie arystokraty. Świadczyły o tym nienagannie ułożone, może zbyt przydługie włosy zaczesane do tyłu i wystające kości policzkowe, które nadawały mu poważnego oblicza. Jednak gdyby spojrzeć w jego ciemne oczy ujrzałoby się nutkę figlarności czy rozbawienia. Judith zakryła Caroline, która nazbyt długo przypatrywała się owemu ciemnowłosemu. Przeniosła wzrok na chłopaka siedzącego naprzeciw arystokraty. Jej twarde spojrzenie uspokoiło się nieco, gdy ujrzała miłą twarz wysokiego nastolatka. Uśmiechał się do niej z ciekawością w złotych oczach, które hipnotyzowały. Nawet siedząc przewyższał swoich kolegów, centymetrów dodawała mu fryzura w kolorze miedzi, która zdawała się żyć swoim życiem – kosmyki odstawały mu w każdą stronę. Poczuła do niego cienką nić sympatii, gdy zauważyła, że w dłoni trzyma podręcznik do Obrony Przed Czarną Magią. W cieniu ledwo co ujrzała siedzącego chłopaka. Jego ciało miało nieokreślony kształt, a wodniste oczy świdrowały ją panicznie. Jego twarz była usiana bliznami po trądziku. Poczuła jak po plecach spływa jej zimny pot. Nie chciała by na nią patrzył.

Zdobyła się na odwagę, odchrząknęła i powiedziała spokojnym, melodyjnym głosem, który zaskoczył nawet ją samą:

-To nasz przedział.

Ciemnowłosy parsknął.

-A jest podpisany?

Jak na Krukonkę przystało, Judith przewidziała to pytanie i wskazała palcem na półkę na bagaże.

-Tak.

Chłopcy nachylili się by odczytać napis wydrążony w drewnianej półce scyzorykiem. Ciężko było cokolwiek odszyfrować z regału, gdyż został on ochrzczony najróżniejszymi podpisami oraz obietnicami wiecznej miłości. Między nimi znajdował się wspaniały pomysł Judith na przepędzenie naiwnych uczniów z młodszych klas. Potargany chłopak poprawił swoje prostokątne okulary i odczytał powoli napis, na który wskazywała Judith:

-Na ten przedział została nałożona klątwa. Jeśli niepowołane osoby w nim zasiądą spotka je zasłużona kara.

Arystokrata parsknął.

-Dawno nie słyszałem niczego śmieszniejszego.

Judith poczuła na jej blade policzki wpływają rumieńce złości. Wiedziała, że starszych chłopców nie da się wygonić tak łatwo jak pierwszorocznych, jednakże nie miała zamiaru odpuszczać. Oparła się ramieniem o framugę drzwi i skrzyżowała ręce na piersi.

-Jaka to klątwa?- zainteresował się chłopak z rozwianymi włosami. W przeciwieństwie do nazbyt pewnego siebie kolegi w jego oczach nie było kpiny tylko ciekawość łącząca się z rozbawieniem.

-Klątwa dziewczyn, które znają kilka dobrych uroków. Dla natrętnych chłopaków czasami śmiertelna.

-Tą pogróżką kogoś stąd wygoniłaś? Czy to w ogóle na kogoś działa? - prychnął arystokrata.

-Zwykle na pierwszaki.

-Jesteśmy z siódmej klasy.

-A czuję się jakbym rozmawiała z jedenastolatkami.

Chłopak o miłej twarzy parsknął śmiechem, przerywając czytanie, na wąskie usta okularnika wpłynął pełen zachwytu uśmiech, a siedzący nastolatek w cieniu pisnął i zatopił zęby w nadziewanym kremem ptysiu, który stłumił jego skowyt. Natomiast Judith wpatrywała się uporczywie w zdziwionego arystokratę.

Przez długi moment wypełniony ciszą toczyli walkę na twarde spojrzenia i choć dziewczynę zaczynały piec oczy przez chwilę bez mrugania, nie odpuściła. W końcu kruczowłosy odwrócił wzrok i podniósł się z miejsca dając znak grupie o kapitulacji. Nastolatkowie wymienili spojrzenia. Po ich minach było widać, że się poddali.

Dźwignęli się na nogi, bez problemu zdjęli ciężkie kufry z półek i wyszli po kolei z przedziału, każdy patrząc z lekkim zdziwieniem w oczach  na niewzruszoną Judith. Kiedy wysoki chłopak o niesamowitych oczach wychodził uśmiechnął się do nieco oschłej dziewczyny, a ta nie mogła tego nie odwzajemnić, choć jej uśmiechem było lekkie uniesienie jednego z kącików ust. Gdy chłopak w okularach wyszedł jako ostatni odwrócił się do Judith i spojrzał na nią z rozbawieniem, przezwyciężając jej uparte spojrzenie. Ku zdziwieniu dziewczyny wyciągnął do niej rękę nadal nie przerywając kontaktu wzrokowego.

-James Potter. Dziwne, że o mnie nie słyszałaś.

-A powinnam?

-Przekonasz się wkrótce.- patrząc znacząco na Caroline, która jako skarbnica hogwarcckich plotek, aż się rwała by opowiedzieć przyjaciółce kim jest James Potter.

-Do zobaczenia, panie James–Skromny-Potter.- zadrwiła Judith z trudem skrywając uśmiech, który powoli wpływał na jej dotychczas obojętną twarz.

-Do zobaczenia, Judith.- powiedział James i odszedł, rzucając jej rozbawione spojrzenie przez ramię. Judith stała jeszcze w drzwiach zszokowana dopóki chłopak, którego nie znała wiedział jak ma na imię nie zniknął za drzwiami przedziałowymi.

Po wybrnięciu z otępienia weszła do zdobytego przedziału i rzuciła swój kufer na ziemię, a tuż obok niego wylądowała pusta wiklinowa klatka oraz tobołki Caroline.

Judith opadła ciężko na siedzenie i złapała się za rozpalone policzki.

-Dzięki za wsparcie.- prychnęła nieco urażona. Miała nadzieję, że przyjaciółka się za nią wstawi. W końcu Caroline również nie należała do potulnych czy uległych osób.

-Wiesz z kim rozmawiałaś?- Miała szeroko otwarte oczy i zaróżowione policzki, bynajmniej nie ze złości.

-Wiem, o nich tyle by ich unikać.

-To byli Huncwoci.- powiedziała Caroline z rozmarzeniem w oczach.

Zapadła cisza.

-I co? Teraz miał uderzyć piorun dla efektu? – zadrwiła Judith, rozkładając się  na miękkim siedzeniu. Ze swojej wysłużonej torby wyjęła mugolską czekoladę z adwokatem i zaczęła ją powoli przegryzać, by uspokoić bicie serca.

-Przestaniesz być tak sarkastyczna? Odstraszyłaś ich.

Judith przewróciła oczami, tak szybko, że zakręciło jej się w głowie.

-Chłopak w okularach to James Potter, uścisnęłaś jego dłoń. To kapitan i równocześnie najlepszy ścigający jaki drużyna Gryffindoru kiedykolwiek miała.

-Nie interesuję się Quidditchem.- mruknęła Judith. I taka była prawda. Dziewczyna miała lęk wysokości i już na sam widok pędzących z zawrotną prędkością graczy robiło jej się słabo, choć sama nigdy nie próbowała wejść na miotłę.

-Powinnaś o nim wiedzieć. Zrobiłaś z siebie pośmiewisko mówiąc, że go nie znasz. Mówi o nim cała szkoła. Pamiętasz tą powódź w Pokoju Wspólnym Ślizgonów? To był jego pomysł.

-A ten irytujący, w czarnych włosach? Kto to?

Spojrzenie Caroline rozmyło się i odruchowo poprawiła burzę loków.

-Także gra w drużynie Gryfonów, jest pałkarzem. Obiekt westchnień damskiej części szkoły.

-Ja jestem w mniejszości.

-Żartujesz?- Caroline zaśmiała się.- Wszystkie dziewczyny go pragną. Buntownik o ciemnych oczach. Raj.

Judith uśmiechnęła się na widok jej marzycielskiej miny.

-Chyba nie widziałaś jak na ciebie patrzył. Wpatrywał się w ciebie jak w anioła. Cudownemu Casperowi nie spodobałoby się to spojrzenie. – zachichotała chytrze Caroline.

-Daj spokój, Carol. Casper nawet nie wie, że istnieję. Lepiej żeby tak zostało. – zirytowała się Judith. Uchyliła okno by pęd wiatru złagodził rumieńce na jej twarzy.

-Wiem, że wydaje ci się, że widzisz wszystko co dzieje się w Hogwarcie, ale się mylisz. – wyszczerzyła się w jej stronę Caroline.

-Najbardziej polubiłam tego chłopaka o złotych oczach. Wydawał się miły, przynajmniej w takim towarzystwie. – Judith chciała jak najszybciej oddalić się od tematu Cudownego Caspera, jak zwykła mówić na chłopaka Caroline. Ufała przyjaciółce, lecz nie chciała, żeby Puchon dowiedział się o jej zauroczeniu. Wolała z daleka przypatrywać się jego pracującym pod koszulą mięśniom, gdy sięgał na najwyższą półkę w bibliotece, rozwianym ciemnoblond włosom i piegom na roześmianej twarzy. Za długi język Caroline mógł zniszczyć jej anonimowość, a to uznałaby za swoją klęskę.

-Och, to chyba Remus Lupin. Prymus, podobno jest na poziomie Lily Evans, może nawet twoim. Jest też prefektem.

-Tak mi się wydawało, że skądś go kojarzę. Ma ładny uśmiech.- ostatnie trzy słowa wypowiedziała zbyt cicho, by podekscytowana Caroline je usłyszała.

-A ten czwarty?

-Kto?- zapytała zdezorientowana. Judith uznała, że nie będzie wypytywać zamroczonej dziewczyny o chłopaka, na którego pewnie nawet nie zwróciła uwagi.

Po jakimś czasie Caroline wygrzebała z plecaka karty i rozpoczęły grę, dopóki dziewczyna trzy razy nie przegrała i nie rozrzuciła swoich kart wokół siebie. Wszędzie leżały papierki po cukierkach i opakowania po czekoladowych żabach. Torby walały się na podłodze, a na nich wylądowały szaty, które zamierzały później ubrać. W ciągu półtorej godziny był tam bałagan jaki potrafiły zrobić tylko one. Wkrótce za oknem błękitne niebo zaczęło przechodzić w ciemny granat, a przyjaciółkom znudziły się gargulki, magiczne szachy i obżeranie się magicznymi fasolkami. Judith nawet nie wiedziała, kiedy usnęła w otoczeniu papierków po czekoladowych żabach oraz dźwięku spokojnego oddechu Caroline.

*

Judith obudziła się niezbyt świadoma tego co się dzieje dookoła. Słyszała przekleństwa Caroline, których żaden mężczyzna by się nie powstydził. Zaczęła kontaktować dopiero, gdy Caroline zbyt mocno ścisnęła na jej szyi krawat w brązowo niebieskich barwach. W ostatniej chwili złapała w garść resztę swoich słodyczy, po czym poczłapała sennie za jasnowłosą, obserwując jak jej długie włosy wściekle unoszą się i opadają. Korytarz był opustoszały, wszyscy musieli być już na zewnątrz.

Wychodząc z dusznego pociągu odetchnęła głęboko nocnym powietrzem, które otworzyło szerzej jej opadające powieki. Zapomniała o senności. Noc zawsze działała na nią elektryzująco.

Mosiężne lampy stojące na stacji w Hogsmeade rzucały ciepłą, nikłą poświatę na niezorganizowaną falę roześmianej młodzieży. Judith chciała powiedzieć Caroline, żeby trzymały się razem, ale jej słowa zginęły gdzieś  w szmerze rozmów. Musiała chwycić jeden z jej długich kosmyków by nie zgubić się w tłumie, co dziewczyna nie przyjęła dobrze, ale musiały się pośpieszyć, żeby zająć sobie najlepsze powozy. Kroki uczniów dudniły po ciemnej stacji.

Ruszyły za hordą uczniów do przygotowanych powozów. Niezbyt zgrabnie wdrapały się do jednego i zamknęły za sobą drzwi z nadzieją, że nie będą musiały nikogo gościć. Jednak tuż przed odjazdem drzwiczki niemal nie wypadły z zawiasów, kiedy ktoś szarpnął je gwałtownie. W ciemności Judith dojrzała tylko płomienne, zielone jak oświetlona słońcem trawa oczy. Drobna postać widząc kontury ich twarzy odetchnęła i wspięła się na siedzenie.

-Całe szczęście, że to wy. Nikt nie chciał mnie do siebie wpuścić.- powiedział niepewny, delikatny jak poranny świergot głos.

-Cześć, Lily.- przywitała ją Judith, a Caroline skinęła jej głową.- Jak wakacje?

Judith niemal wyczuła jak na małych, wiśniowych ustach Lily rośnie uśmiech.

-Świetnie. Miałam tyle czasu! Przeczytałam już prawie wszystkie podręczniki, został mi tylko ten od Historii Magii, nad czym nieco ubolewam, w końcu to także ważny przedmiot na Owutemach. Chociaż nie sądzę żebym była nieprzygotowana. Teraz nauczyciele będą wyciskać z nas pot, bo to już siódma klasa, nie ma żartów. Musimy zacząć poważnie myśleć o nadchodzącej przyszłości, a bez dobrego wykształcenia nie ma szans na hmmm… No cóż, przetrwanie. Chociaż szczerze mówiąc chciałabym…

Trajkotała tak o szkole przez całą drogę, a Judith poczuła jak jej powieki ponownie opadają. Dziewczyny nie powiedziały ani słowa, od czasu do czasu kiwając głowami, co wyraźnie zachęcało Lily do mówienia. Mimo, że powinny zbierać wiedzę na temat egzaminów, które będą pisać za rok niezbyt były zainteresowane. Tak więc słuchały jej, aż nie poczuły jak powóz się zatrzymuje.

-No to jesteśmy. Dzięki, fajnie się rozmawiało!- zawołała zanim wystrzeliła z powozu jak błyskawica, ponownie szarpiąc drzwiczkami. Dziewczyny podążyły w jej ślady, lecz w nieco spowolnionym tempie.

-Myślałam, że nuda zacznie się dopiero po Eliksirach.- westchnęła męczenniczo Caroline, a Judith zachichotała cicho.

*

Nad głowami uczniów unosiły się świece z wielkimi ozorami wosku. Wzdłuż ciągnęły się cztery, długie stoły, przy których siedzieli uczniowie. Ławy zastawione były złotymi talerzami, obok których leżały pozłacane sztućce. Prostopadle do czterech stołów stał jeden, poświęcony dla nauczycieli. Judith spojrzała w górę. Ujrzała tam gwieździste niebo, ale nie czuła chłodu wydobywającego się z zewnątrz. Gwiazdy świeciły jak brokat rozsypany po jedwabnym, ciemnym materiale.

Judith posłała po raz ostatni spojrzenie Caroline, która podążała w stronę stołu Gryffindoru i usiadła obok jednego z Krukonów. Gdyby nie fakt, że przyjaźnili się od początków nauki w Hogwarcie, uznałaby go pewnie za idealnego kandydata dla jej serca. Inteligentny, wysoki, przystojny z ciemnymi oczami. Tęczówki bezkresnego brązu błyszczały, czaiła się w nich dziecinność. Twarz była usiana uroczymi pieprzykami. Miał sterczące na wszystkie strony włosy jakby nieumiejętnie obcięte tępymi nożyczkami. Chłopak o ciemnych, kędzierzawych włosach uśmiechnął się do niej promiennie, przez co przywiódł na myśl Judith szczeniaczka. Mrugnął do niej z szerokim uśmiechem. Judith pomyślała, że Cole musi widzieć świat inaczej niż ona, bowiem zawsze widziała go uśmiechniętego.

-Hej, Judy. Jak wakacje?

Nie wiedziała co mu odpowiedzieć. Nie chciała się z nikim dzielić wspomnieniami o ciotce Zelmie, która nie wypuszczała jej z domu, ponieważ wyczytała w gazetach o zaginięciach i porwaniach. Na punkcie bezpieczeństwa dostawała obsesji, zamykała okiennice, zasuwała żaluzje. Nieraz wymykała się w nocy do ogrodu by pooddychać nocnym powietrzem, ale i tak było jej mało. Przy jej tempie czytania książki szybko straciły swoją niepowtarzalność i znała stronnice niemal na pamięć. Judith była świadoma faktu, że ciotka chce jak najlepiej zapewnić jej opiekę, ale dziewczyna zaczynała się dusić w domu pełnym kryształowych kul i rozsypanych po podłodze fusach. Tylko ciotka Zelma tam nie wariowała.

Zamiast tego uniosła kąciki ust do góry w najbardziej szczerym uśmiechu, na jaki mogła się zdobyć i powiedziała:

-Świetnie, dobrze się bawiłam. A jak twoje?

Cole zmrużył lekko powieki. Gęste rzęsy rzuciły cień na jego policzki. Judith widziała, iż Krukon poznał kłamstwo, lecz nie drążył tematu. Po sześcioletniej znajomości potrafił obchodzić się z nieufną Judith. Wiedział, że jak będzie chciała mu powiedzieć co ją gryzie to mu powie. Nie naciskał, ale uśmiechnął się; w jego uśmiechu była dziecinna zabawa oraz radość ze wspomnień.

Cole już rozchylał swe wargi, gdy donośny głos profesor McGonagall skutecznie go uciszył.

-Gdy wyczytam imię i nazwisko, proszę podejść i usiąść na stołku. Alexander, Nicholas!

Judith szybko skupiła wzrok na niskim stołku o czterech, krótkich nogach, na którym stała wyświechtana czapka.

Chłopiec o blond włosach zasiadł na taborecie. Judith na chwilę zamarła. To był ten sam chłopiec, który płakał w objęciach ojca na peronie. Teraz uśmiechał się nieśmiało ukazując urocze dołki, gdy w jego umyśle tiara toczyła z nim uprzejmy dialog.

-RAVENCLAW!

Głośno klaskała wraz z innymi Krukonami, którzy wstawali by uścisnąć dłoń Nicholasowi. Uczniowie zrobili miejsce dla chłopca, podczas gdy…

-Barnett, Norbert!

-SLYTHERIN!- tiara wrzasnęła na całą Wielką Salę, a na stołku zasiadła Bentow Melissa by za chwilę trafić do Huffelpuffu.

Wkrótce Judith znudziła się pierwszoroczniakami i zajęła się rozmową z Cole’ m, który swoim entuzjazmem poprawił nieco humor dziewczynie. Równocześnie rozglądała się po Wielkiej Sali, wypatrując znajomych twarzy.

Pośród Gryfonów dostrzegła grupę przyjaciół, którą napotkały w pociągu. James wpatrywał się uporczywie w Lily Evans, a dziewczyna z całych sił starała się na niego nie patrzeć. Judith rozumiała zainteresowanie Jamesa. Śnieżnobiała cera Lily elegancko emanowała blaskiem. Szmaragdowe oczy patrzyły spokojnie. Długie, prawie tak imponujące jak włosy Caroline, ciemnorude pukle opadały na drobne plecy.  Nic dziwnego, że James, co kilka chwil spoglądał na nią jakby bał się, że ucieknie. Albo, że odleci w wianuszku aniołów. Tak, ten obrazek do niej pasował.

Całą swoją uwagę skupiła na obserwacji nieustannie poruszających się, pełnych ust Caspera. Była zbyt zajęta wlepianiem wzroku w Cudownego Caspera, żeby dojrzeć dłoń Cole’ a, która kierowała się powoli w stronę jej palców. Ale zanim Cole zdążył chwycić za rękę Judith na stole pojawiły się potrawy, jakie natychmiast zaczęła nakładać sobie dziewczyna.

Judith wciągnęła w nozdrza zapach jedzenia i wsłuchiwała się w szum rozmów uczniów.

Choć w magicznym świecie wszystko działo się nie tak jak powinno, Hogwart nadal pozostawał bezpieczną, niezmienną ostoją.